ستایش مخصوص خداوندى است که ستایشگران از مدحش عاجزند و حسابگران‏ زبردست نعمتهایش را احصاء نتوانند کرد، و کوشش کنندگان هر چند خویش را خسته‏ کنند حقش را اداء نتوانند نمود، هم او است که افکار بلند ژرف اندیش، کُنه ذاتش را درک نکنند. و غواصان دریاى علوم و دانشها، دستشان از پى بردن به کمال هستیش‏ کوتاه گردد، یعنى آنکس که براى صفاتش حدى نیست و اوصاف کمالش را توصیف‏ نتوان کرد و براى ذاتش وقتى معین و سرآمدى مشخص نتوان تعیین نمود. مخلوقات‏را با قدرتش آفرید، بادها را با رحمتش به حرکت آورد، و اضطراب و لرزش زمین‏ را به وسیله کوهها، آرامش بخشید.

بخشی از خطبه اول نهج البلاغه